Kto na święto swojej pani uczesany, wykąpany,
ma laurki i uśmiechy oraz bzy?

  Każdego roku w połowie października szkolna społecznośc świętuje Dzień Edukacji Narodowej. Tak było i tym razem, gdy 16 października zgromadziliśmy się w Zespole Szkolno – Przedszkolnym w Kleczewie. Uroczystośc rozpoczęli uczniowie, którzy zaprezentowali częśc artystyczną. Upominki zebranym pracownikom oświaty wręczyli przedstawiciele Samorządu Uczniowskiego pod czujnym okiem pani Haliny Maciaszek. Następnie głos zabrała pani dyrektor Lidia Domagalska, która złożyła życzenia wszystkim zebranym oraz wręczyła wybranym pracownikom nagrody dyrektora. Wśród obecnie uczących nauczycieli dostrzec można było również emerytów, którzy tradycyjnie zapraszani są do wspólnego świętowania. Życzenia obecnym złożyła także pani Kamila Domagalska-przewodnicząca Rady Rodziców. Nad przebiegiem uroczystości czuwały panie: Alicja Pawlaczyk, Agnieszka Linik, Honorata Dzwoniarska, Mirosława Michalska oraz niżej podpisana. Wszyscy wiemy, że niebagatelną rolę w takich razach odgrywa muzyka, dlatego wszelkie uroczystości z udziałem szkolnego chóru pod przewodnictwem pani Karoliny Żurańskiej są przyjmowane entuzjastycznie. Wychowankowie p.Anny Tylman zaprezentowali wspaniały, jak zwykle, układ choreograficzny, który dla nich opracowała.                   Po tak sympatycznej uczcie duchowej członkowie Rady Rodziców zaprosili zebranych na pyszne słodycze. Zarówno częśc oficjalna jak i wspaniały poczęstunek odbyły się w pięknie udekorowanych salach. Tego dnia wszyscy bawili się doskonale na przekór jak powszechnie wiadomo niełatwej sytuacji w polskim szkolnictwie. A na zakończenie pozwolę sobie przypomniec słowa błogosławionego Jana Pawła II, który wielokrotnie kierował swe słowa do nauczycieli :(…) „pragnę dzisiaj tu, z tego miejsca i przy okazji tego spotkania, po prostu ucałować jeszcze raz ręce moim rodzicom, a równocześnie ucałować ręce wszystkim moim nauczycielom, nauczycielkom i moim katechetom, którzy uczyli mnie w szkole podstawowej, w gimnazjum, aż do matury, kładąc fundament  pod przyszłość człowieka. Dzisiaj, kiedy ta przyszłość stała się jakąś już szczególną rzeczywistością, trudno nie patrzeć wstecz w stronę tych fundamentów i trudno nie poczuwać się do wielkiego długu, długu wdzięczności. I może to świadectwo jest potrzebne dla was, drodzy Państwo, bracia i siostry, moi rodacy, którzy na tym nowym etapie dziejów — mało powiedzieć: zajmujecie się sprawą polskiej szkoły —         sprawę tę reprezentujecie i realizujecie, wszyscy na swój sposób, od ministerstwa zaczynając, poprzez kuratoria, poprzez dyrektorów i nauczycieli wszystkich szkół, wszystkich stopni, wszystkich rodzajów. Może trzeba dać to świadectwo, ażeby jasny był wymiar sprawy. Proszę więc tych moich dawnych profesorów, katechetów nieżyjących, ażeby przyjęli, w wymiarze świętych obcowania, to podziękowanie, które im składam dzisiaj, które im składa jeden z ich uczniów, które im składa polski papież.”
                                                                                                                                           Ewa Kazimierska