W sobotę 14 października 1978 roku rozpoczęło się konklawe. Karol Wojtyła trafił do prostej celi. Żelazne łóżko, stół, krzesło, miednica i dzbanek – całe wyposażenie. W niedzielę zarządzono głosowanie. Wśród kandydatów przeważały włoskie nazwiska, nikt nie zdobył 75 głosów. Z komina Kaplicy Sykstyńskiej buchnął czarny dym – znak, że wyboru nie dokonano. Następnego dnia rosło poparcie dla Wojtyły. Podkreślano jego liczne zalety jako doświadczonego duszpasterza, kontynuatora linii Soboru Watykańskiego II, młodego wiekiem humanisty, znawcę języków. Prymas Polski Stefan Wyszyński w rozmowie z Wojtyłą tłumaczy: „Jeśli cię wybiorą, musisz przyjąć. Dla Polski”. Przed godziną 17 zaczyna się kolejne głosowanie. Ilość głosów oddanych na Wojtyłę wzrasta. W pewnym momencie kardynał Maximilian de Furstenberg mówi: „Pan jest tutaj i woła cię”…
Kiedy 30 lat temu kardynał Pericle Felici z loggii bazyliki św. Piotra oznajmił „habemus papam” - nikt nie zdawał sobie sprawy, że tron piotrowy zajął człowiek, który zmieni oblicze świata.
W niedzielę 12 października 2008 roku w kościele pod wezwaniem św. Andrzeja Apostoła w Kleczewie, uczniowie tutejszego Gimnazjum dali świadectwo, że pamiętają
i pamiętać będą. W tym celu przedstawili widowisko artystyczne upamiętniające postać Jana Pawła II. Rozpoczęli od miejsc najbliższych sercu papieża – rodzinnego miasta Wadowic. To tu młody Karol uczył się miłości bliźniego. Nie była to łatwa młodość, gdyż naznaczyło ją cierpienie związane z utratą bliskich i wojenną zawieruchą.
Cały pontyfikat to liczne pielgrzymki. On – prosty człowiek z dalekiego kraju, z całego serca pragnął, aby wszyscy mogli usłyszeć głos Ewangelii. Był prawie w każdym zakątku świata. Wszędzie otwierał drzwi Chrystusowi. Ale chyba najszerzej otwierał je przed młodzieżą, z której czerpał siłę i wiarę w losy świata. Był papieżem dialogu i porozumienia. Ogromnym orędownikiem pokoju. Udowadniał, ze przemoc niczego nie zmienia. Kładł nacisk na rozwój nauki, interesował się najnowszą technologią. Wierzył, w wartość ludzkiego życia, wartość cierpienia. Wiedział, że ludzkie cierpienie nie musi być przeszkodą w podejmowaniu wielkich działań. Całe jego życie działo się na otwartej scenie, jednak reżyserem tego spektaklu był nie Papież, lecz Ten, któremu poświęcił całe swoje życie.
Trudno byłoby dopracować cześć artystyczną bez ogromnej pomocy pana organisty Tomasza Betta oraz scholi parafialnej, która udźwięczniła całe przedsięwzięcie. Organizatorzy Pani Lilla Wawrzyniak i Pani Aneta Lorenc – Jelonek składają serdeczne podziękowania za owocną współpracę.
Dopełnieniem części artystycznej była zorganizowana w budynku Gimnazjum wystawa poświęcona życiu i działalności Papieża Polaka, którą przygotowała Pani Barbara Mrozińska. Serdecznie dziękujemy.

 A. Lorenc - Jelonek

Zobacz zdjęcia